Εγώ για υδραυλικό σε προόριζα

Είχα διαβάσει προ ετών «Το Χαμένο Νόμπελ» του Κώστα Αρκουδέα. Είχα μείνει άναυδος με τις μηχανορραφίες στις οποίες επεδίδοντο επί σειρά ετών ορισμένοι «πνευματικοί άνθρωποι» ου μην αλλά και κρατικοί λειτουργοί – διπλωμάτες, διευθυντές υπουργείων – προκειμένου να στερήσουν από τον Νίκο Καζαντζάκη το ύψιστο λογοτεχνικό έπαθλο. Ως τη Στοκχόλμη είχε ταξιδέψει ο Σπύρος Μελάς – εξαιρετική πένα πλην απαίσιος τύπος –, προκειμένου να διαφωτίσει τους εκεί ακαδημαϊκούς σχετικά με το ποιόν του «Νικολάι Καζάν» όπως τον αποκαλούσε, μην τύχει και παρασυρθούν και τον τιμήσουν. Είχαν μάλιστα και αντιπρόταση για την περίπτωση που οι Σουηδοί το είχαν βάλει αμέτι μουχαμέτι να βραβεύσουν Ελληνα. Γεώργιος Βουγιουκλάκης ονομαζόταν ο εκλεκτός τους. Συγγραφεύς μυθιστορημάτων ασήμαντης απήχησης και ευτράπελου μάλλον περιεχομένου, εάν κρίνουμε από τους τίτλους τους. «Το Φιδίσιο Βλέμμα», «Η μαντάμ Εύα». Μπορεί ο Βουγιουκλάκης να μην κέρδισε τον θαυμασμό, το στοιχειώδες καν ενδιαφέρον των ξένων, ο σκοπός ωστόσο του Σπύρου Μελά επετεύχθη. Ο Καζαντζάκης πέθανε ανομπέλιστος.