Θα υψώσουμε φωνή διαμαρτυρίας;

Η εξελισσόμενη γενοκτονία στη Γάζα – πώς αλλιώς μπορεί να χαρακτηριστεί μια στρατιωτική επιχείρηση που προκαλεί τόσα θύματα, ιδιαζόντως μεταξύ παιδιών και γυναικών, ενόσω καταστρέφει συστηματικά τους όρους στοιχειώδους επιβίωσης ενός ολόκληρου πληθυσμού; – έχει θέσει σε πολεμική ετοιμότητα πλείστες χώρες της Μέσης Ανατολής. Ηδη η Ερυθρά Θάλασσα αποτελεί ζώνη πυρός. Σε συνάρτηση με τον πόλεμο της Ουκρανίας, η όλη γεωπολιτική συνθήκη επιδεινώνεται ενόσω τα μέτωπα «φίλων» και «εχθρών» αποσαφηνίζονται. Πολύ σχηματικά, «Δύση» έναντι «Ανατολής». Οπου τούτη η αποσαφήνιση αποτελεί, βέβαια, ουσιώδη προϋπόθεση ενός ακόμη Παγκοσμίου Πολέμου. Μολαταύτα υπάρχουν χώρες που αρνούνται να υποταχθούν στο δίλημμα. Η ιδέα ενός πολυ-πολικού κόσμου και η δυνατότητα μιας ειρηνικής πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής δεν έχουν διαγραφεί οριστικά από τον ορίζοντα. Τούτη είναι η μόνη πολιτική που οφείλουν να στηρίξουν οι εχέφρονες – ακόμη και εντός ΝΑΤΟ – γιατί μόνον αυτή συνιστά σήμερα προοπτική ειρήνης. Εστω προσωρινά. Ωστόσο η ΕΕ έχει απεμπολήσει τη δυνατότητα. Πρώτα γιατί «ξέχασε» τις ειρηνευτικές πρωτοβουλίες που είχε η ίδια αναλάβει και που οδήγησαν στις συμφωνίες του Μινσκ, επιλέγοντας να προσδεθεί άνευ όρων στο πολεμικό άρμα των ΗΠΑ. Που θα μάχονταν μέχρι τελευταίου Ουκρανού, χωρίς δικό τους ανθρώπινο κόστος αλλά πάντως προς δόξαν των πολεμικών βιομηχανιών – βασικό οικονομικό πυλώνα στις χώρες όπου ανθούν. Κατόπιν γιατί η στάση της απέναντι στην πολιτική Νετανιάχου αποδεικνύεται άκρως μυωπική. Η άκριτη πρόσδεση και εδώ στην πολιτική των ΗΠΑ φαίνεται να μη διαβλέπει ότι η επιρροή της υπερδύναμης στη Μέση Ανατολή – άρα και των πιστών ακολούθων της – βαίνει διαρκώς μειούμενη. Αν δεν βρίσκεται ήδη σε αποδρομή.