Μια γραμμή συνόρων, ένα ίχνος στον παγκόσμιο χάρτη που αφήνει να εννοηθεί ότι οι άνθρωποι που πέρασαν από εδώ ή από εκεί δεν κατάφεραν να πάνε ούτε μπρος ούτε πίσω. Ενα σκοινί μπουγάδας με ματωμένα πουκάμισα. Ενας τόπος αίματος, ένα σκηνικό που μυρίζει πόλεμο από παντού. Μέσα σε αυτή την ατμόσφαιρα ξετυλίγεται η ιστορία του ρουμάνου συγγραφέα Ματέι Βίζνιεκ που γράφτηκε στις αρχές του 2000 με τον τίτλο «Η λέξη “πρόοδος” στο στόμα της μητέρας μου ηχούσε πολύ φάλτσα». Κι αν αφορμή ήταν ο πόλεμος στη Γιουγκοσλαβία και η διάλυση της χώρας, ο τρόπος που ξετυλίγεται και αναπτύσσεται το έργο δεν περιορίζει τη σκέψη, αφήνοντάς την να αγκαλιάσει κάθε πόλεμο, κάθε εμφύλιο, σε κάθε εποχή.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή