Κάποιοι, Κάππος, κάποτε

^«Το προόριζα για άλλον αλλά μια και σας είδα και γνωρίζω πόσο εκτιμούσατε τον πατέρα μου, το δίνω σ’ εσάς» είπε ο νεαρός με τον σκούφο και αφού απέθεσε ένα βιβλίο πάνω στο τραπεζάκι του καφέ στη στοά της Πλατείας Κοραή όπου καθόμουν με τον φίλο μου, εξαφανίστηκε σαν σίφουνας. Ο φίλος μου, συνάδελφος και σε αντίθεση με εμένα παλιός αριστερός, ήταν εκείνος στον οποίο είχε απευθυνθεί ο νεαρός. Προς στιγμήν, ξαφνιασμένος, ο φίλος μου δεν είχε δώσει ιδιαίτερη σημασία κουνώντας απλώς το κεφάλι του σαν να έγνεφε ευχαριστώ προς τον νεαρό.  Αμέσως μετά όμως, όταν κοίταξε το εξώφυλλο του βιβλίου κοκάλωσε. Οχι από τον τίτλο του βιβλίου, «Δημήτρης Μητροπάνος – Βαδίζουμε μαζί στον ίδιο δρόμο», αλλά από το όνομα του συγγραφέα: Θανάσης Κ. Κάππος. Ειλικρινά (και σχεδόν δεν πίστευα στα μάτια μου), ο φίλος είχε βουρκώσει. Οταν λίγο αργότερα άρχισε να μου μιλά, κόμπιαζε.