Ενα φάντασμα πλανιέται πάνω από την Ευρώπη (και όχι μόνο), αυτό του «λαϊκισμού». Εδώ και αρκετά χρόνια, σχηματικά από τα μέσα της προηγούμενης δεκαετίας, η έννοια του λαϊκισμού έχει χρησιμοποιηθεί για να περιγράψει οτιδήποτε θεωρείται ότι κινείται έξω από τα όρια μιας πολιτικής κανονικότητας, όπως αυτή ορίζεται στην ιδιαίτερη συγκυρία του ύστερου νεοφιλελευθερισμού, δηλαδή του νεοφιλελευθερισμού που εξακολουθεί να παραμένει βασικός γνώμονας πολιτικής όχι λόγω της αποτελεσματικότητάς του – νωπές οι μνήμες από την κατάρρευση κάθε βεβαιότητας για την έμφυτη ορθολογικότητα των αγορών στην κρίση του 2008 – αλλά γιατί δεν έχει αναδειχθεί ένα διαφορετικό πολιτικό και στρατηγικό υπόδειγμα.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή