Ο αείμνηστος Σταύρος Τσακυράκης αναρωτιόταν «από πού και ως πού όλοι οι αγώνες είναι δίκαιοι». Ο ίδιος έδωσε και την απάντηση σε έναν διάλογό του με τον Απόστολο Δοξιάδη (εκδόσεις Μεταίχμιο). Είναι η νοοτροπία που γεννήθηκε στην πρώιμη Μεταπολίτευση καθώς, μετά τη χούντα, οτιδήποτε έφερε τον τίτλο του «λαϊκού» ή του «αγωνιστικού» εθεωρείτο εξ ορισμού νομιμοποιημένο. Κάπως έτσι, ήταν αρκετό να σηκώσεις ένα πανό και να έβρισκες κάποιον να το κρατάει από την άλλη πλευρά. Τότε ο αγώνας σου ήταν δίκαιος, τίμιος και όμορφος. Αυτομάτως, δε, αναγνώριζες στον εαυτό σου το δικαίωμα της εκτροπής, πέρα από τα όρια του νόμου. Και από τη στιγμή που ο αγώνας σου αμφισβητεί το σύστημα, τότε η νομιμότητα καθίσταται μια συνθήκη προς αναίρεση.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή