Το να είσαι, ή το να γίνεις πολιτικός είναι μια δύσκολη διαδικασία, ένα επάγγελμα βαρύ – χρειάζεται άπειρη υπομονή, μεγάλο στομάχι που ν’ αντέχει τις ανοησίες του καθενός, ευελιξία και αποστήθιση ρεφρέν ως απαντήσεις σε κουπλέ που επανέρχονται απαράλλακτα. Σε κάποιους που δεν το ζούνε, ή βιώνουν την πολιτική έξωθεν, μοιάζει αφόρητα ανιαρή δουλειά τις περισσότερες φορές, κλισαρισμένη, ιδίως για τον τρόπο που αναγκάζεσαι να χειριστείς τη γλώσσα: με τα ίδια στερεότυπα, τον ίδιο τόνο, τον ίδιο στόμφο, την ίδια, αναμενόμενη ρητορική και άποψη ανάλογα με το κόμμα που ανήκεις, και τους σχετικούς λεκτικούς περιορισμούς εφόσον ασκείς δημόσιο λόγο. H καθημερινότητα έρχεται κι επανέρχεται διαρκώς σχεδόν απαράλλακτη ως déjà vu. Ως ξαναπαιγμένο έργο.
![](/wp-content/themes/whsk_taneagr/common/imgs/nealaptop.png)
![](/wp-content/themes/whsk_taneagr/common/imgs/neaportrait.png)
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε
Ή εγγραφείτε
Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ