Το πολιτικό θέατρο στην Ελλάδα μέσα στον χρόνο

Καμιά επιλογή δεν είναι τυχαία. Βέβαια χρειάζεται μέσα στα χρόνια να δημιουργηθούν κάποιες συγγένειες, χωρίς βέβαια να πρόκειται για συγγένειες που τις επεδίωξαν όσοι μπορεί να χαρακτηρίζονται ως συγγενείς, αλλά μόνον με τον τρόπο αυτόν η έννοια της επιλογής αποκτά ουσιαστικό περιεχόμενο. Δεν μπορεί να γνωρίζει κανείς σε ποιο βαθμό είναι η φορά των πραγμάτων, ή ένας βαθύτερος συνειδητός προβληματισμός που έκανε τις ηθοποιούς Δέσποινα Μπεμπεδέλη, Ρένη Πιττακή, Υβόννη Μαλτέζου, τον συγγραφέα Πέτρο Μάρκαρη και τους σκηνοθέτες Τάκη Τζαμαργιά και Θανάση Παπαγεωργίου (ο δεύτερος και ηθοποιός) να μας προσφέρουν την ευχέρεια ώστε η συστέγασή τους κάτω από την ομπρέλα του ονομαζόμενου «πολιτικού θεάτρου» να ακούγεται ως ένα τελείως φυσιολογικό γεγονός. Παραμένει ωστόσο κάτι αναμφισβήτητο πως μόνον η τέχνη του θεάτρου, ή μάλλον κυρίως η τέχνη του θεάτρου, μπορεί να εξελίξει σε βίωμα μια ακόμη και συμπτωματική συνθήκη. Αν χρειάζεται να προσθέσουμε κάτι για το σημερινό μας αφιέρωμα, είναι πως οι καλλιτέχνες που ανταποκρίθηκαν στο ερώτημά μας όσον αφορά το «πολιτικό θέατρο» και κυρίως όσον αφορά τις προεκτάσεις που γνώρισε το θέατρο αυτό επικοινωνώντας με το κοινό, περιέβαλαν με περίσκεψη μια sine qua non παράμετρό του, συχνά ωστόσο παραμελημένη. Οσο καταγγελτικός και αν υπήρξε ο τόνος σε σχέση με τις πολιτικές συνθήκες που επανέφερε ένα συγκεκριμένο θεατρικό έργο, παρέμενε το τελευταίο ανενεργό αν δεν αξιοποιούσε στον ίδιο βαθμό με την καταγγελία την υπαρξιακή διάσταση του ανθρωπίνου δράματος. Ενός δράματος που ακόμα και η προσωπικότερή του έκφανση μετράει όσο η περιπέτεια ενός απροσμέτρητου συνόλου ανθρώπων. Το θέατρο ήταν και παραμένει ο προβολέας της πιο μύχιας και ανομολόγητης διάθεσης ενός περίκλειστου στον εαυτό του ατόμου και ταυτόχρονα ενός λαού που αν μπορούσε να εκφραστεί η κοινότητα των αιτημάτων του, θα συγκροτούσε ένα παλιρροιακό κύμα.