Οταν το μακρινό 1957 ο Χάρολντ Πίντερ έγραφε το Birthday Party, το δεύτερο έργο του, κανείς δεν ήταν προετοιμασμένος για την τροπή που θα έπαιρνε έκτοτε η τέχνη του θέατρου, τροπή ουσιαστικότερη και γονιμότερη κι απ΄αυτήν που είχε πετύχει στον καιρό του ο Μπέρτολτ Μπρεχτ, τολμώ να πω. Ετσι είναι αυτά τα πράγματα. Συμβαίνουν επειδή κανείς δεν τα προετοιμάζει, κανείς δεν τα προαναγγέλλει, κανείς δεν στέλνει προσκλήσεις, κανείς δεν αγοράζει κεράκια έτοιμα για αυτανάφλεξη, φου, φου, φου. Το πάρτι του Πίντερ, ωστόσο, θα είχε ολέθρια κατάληξη για τα σκηνικά του πρόσωπα, και η απειλητική ατμόσφαιρα των γενεθλίων θα συνέτριβε τελικά προσκεκλημένους κι απρόσκλητους.
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε
Ή εγγραφείτε
Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ