Ξαναρχίζει, επιτέλους, το μεγάλο πανηγύρι

Οι λίγο μεγαλύτεροι, που θυμούνται τις εποχές του Κυπέλλου Πρωταθλητριών, πιστεύουν ότι το Τσάμπιονς Λιγκ, που αυτή την εβδομάδα επιστρέφει, ξεκινά όταν αρχίζουν τα διπλά ματς – δεν συμφωνώ με την άποψη αλλά την καταλαβαίνω. Πιστεύω πως του χρόνου που θα έχουμε ένα Τσάμπιονς Λιγκ χωρίς ομίλους στους μεγαλύτερους η φόρμουλα θα είναι τελείως ακατανόητη: συνιστώ ψυχραιμία και πάλι σε νοκάουτ ματς θα καταλήξει το πράγμα. Οι τελευταίοι όμιλοι που είδαμε φέτος δεν ήταν αδιάφοροι. Οι εκπλήξεις από αυτούς δεν έλειψαν και φέτος – για παράδειγμα, χάσαμε νωρίς τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ αλλά και τη Νιούκαστλ. Η αγγλική εκπροσώπηση είναι στη φάση των 16 η πιο μικρή τα τελευταία χρόνια καθώς απέμειναν μόνο η Μάντσεστερ Σίτι και η Αρσεναλ που τίμησε τη διοργάνωση στην επιστροφή της. Χάσαμε επίσης νωρίς τη Μίλαν. Στους 16 έχουμε ομάδες που σε αυτή τη φάση δύσκολα φτάνουν και λέγονται Κοπεγχάγη, Λάτσιο, Ρεάλ Σοσιεδάδ, PSV. To βασικό είναι ότι στη φάση των ομίλων κάποιοι τρόμαξαν – πέρασαν αγκομαχώντας. Ομως είναι αλήθεια ότι το δεύτερο μέρος της διοργάνωσης, αυτό που ξεκινά την Τρίτη δεν έχει πολύ σασπένς. Κι ίσως για αυτό έχει και δράματα. Κι επιτρέπει και προβλέψεις. Που γίνονται (και χάνονται) αλλά βασίζονται σε αληθινά δεδομένα κι όχι σε εντυπώσεις που έχουν να κάνουν με μεταγραφές του καλοκαιριού, τις ονειρώξεις των οπαδών, τις επιθυμίες κ.λπ. Ολα αυτά υπάρχουν πριν από τη φάση των ομίλων. Και έπειτα από αυτή κυριαρχεί συνήθως ο σκληρός ρεαλισμός.