Θεσσαλονίκη, 1942. Οι Εβραίοι είναι υποχρεωμένοι να φορούν το κίτρινο αστέρι του Ισραήλ στα ρούχα τους και δεν επιτρέπεται να κυκλοφορούν στους κεντρικούς δρόμους της πόλης. Η 15χρονη Ελληνίδα Μαρία Λιαπίκου είναι εκείνη που εξυπηρετεί τις εβραϊκές οικογένειες της γειτονιάς της, στην οδό Σααδή Λεβή, για τα καθημερινά τους ψώνια. Εναν χρόνο αργότερα οι Εβραίοι ειδοποιούνται για τη βίαιη μεταφορά τους στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης και η σύζυγος του ραβίνου της συναγωγής Μπετ Σαούλ, που ζούσε στην ίδια γειτονιά, δίνει στο κορίτσι τη ραπτομηχανή της ως ένδειξη ευγνωμοσύνης, υπό τον όρο πως όταν θα επέστρεφε, η Μαρία θα της έδινε πίσω τη ραπτομηχανή. Η σύζυγος του ραβίνου όμως δεν γύρισε ποτέ. Και η Μαρία, δασκάλα πια, χρησιμοποιούσε τη ραπτομηχανή για τις ανάγκες της οικογένειάς της. Η υπόσχεση να καταλήξει σε εβραϊκά χέρια τηρήθηκε από τις κόρες της, Αναστασία και Σωτηρία Καραγκούνη, που μετά τον θάνατο της μητέρας τους, το 2021, τη δώρισαν στο Εβραϊκό Μουσείο Θεσσαλονίκης.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή