Κάτι που αποφεύγουμε να συζητήσουμε πάνω στα κύρια πνευματικά μας θέματα είναι η καλή τεχνική παιδεία. Μεγάλωσα σε μια εποχή που στη θεατρική μας αγορά κυριαρχούσαν, όχι μόνο πολλές δραματικές σχολές, αλλά κυρίως διαφορετικής αισθητικής θεωρίας δάσκαλοι. Οταν αποφάσισα μέσω των πανεπιστημιακών σπουδών να σπουδάσω θέατρο, με την υπομονή του φιλολόγου γυμνασιάρχη πατέρα μου, που λειτουργούσε εναντίον του επικρατούντος κλίματος στα αστικά σπίτια για τη θεατρική καριέρα, όχι μόνο για λόγους ηθικούς, αλλά κυρίως για λόγους επαγγελματικούς, αφού ο έλληνας ηθοποιός αναζητεί εργασία δύο φορές τον χρόνο, και αν τη βρει. Ο πατέρας μου επέμενε, όντας φανατικός θεατρόφιλος (ήταν φοιτητής στην Αθήνα την εποχή του Φώτου Πολίτη, του Βεάκη, της Παξινού, του Μινωτή, του Κατράκη τη δεκαετία του 1930) να σπουδάσω Φιλολογία, ήταν ο ίδιος δάσκαλος σπουδαίος, και παράλληλα θέατρο, ώστε το δασκαλίκι να είναι αμπάριζα στον βιοπορισμό.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή