Ποιος θα δείρει τον Σουγκλάκο;

Τα ίδια λέγαμε πριν από μια βδομάδα, από αυτό ακριβώς το σημείο. Και πριν αλέκτορα φωνήσαι, πριν ακουστεί το κικιρίκου, μπήκε αλεπού στο κοτέτσι και πάσα αρχή παυσάτω. Η τύπου Warner Bros. είσοδος Κασσελάκη στην εκδήλωση Αχτσιόγλου, Τεμπονέρα, Χριστοδουλάκη, είχε κάτι το κομίστικο, χωρίς όμως Συλβέστρο και Τουίτι. Εμπεριείχε αιφνιδιασμό, προκάλεσε διωκτικό άγχος, έβγαλε γέλιο και πολλοί αυτοσχέδιοι εκρηκτικοί μηχανισμοί έσκασαν, από εκείνους που πάνω στην κορύφωση της δράσης, ηλεκτρίζουν, ανατσουτσουρώνουν και ξεπουπουλιάζουν τους ήρωες των καρτούν, στο επόμενο καρεδάκι όμως όλα είναι πάλι στη θέση τους. Ποιος θα κερδίσει τον Μητσοτάκη; Ποιος θα δείρει τον Σουγκλάκο; Ποιος θα είναι ο Συλβέστρος και ποιος ο Τουίτι του πολιτικού μας μέλλοντος;  Το ξέρω ότι σήμερα δεν ακούγεται καθόλου woke, εγώ όμως τότε που οι συμβολισμοί ήταν ξεκάθαροι, ήμουν με τη μεριά του Συλβέστρου, του γιγαντιαίου γατόβλακα. Τον λυπόμουνα, να τον φέρνει έτσι βόλτα και να του ασκεί τέτοιο σαδισμό ένα τόσο δα καναρινάκι. Να τον παιδεύει και να τον εξευτελίζει αποπάνω, να μην του κάθεται το σκασμένο να το κάνει μια χαψιά, να τελειώνουμε. «Να τελειώνουμε». Αυτό είναι το ενδόμυχο μάντρα, η ανομολόγητη ιερή φόρμουλα που κινεί κάθε χαμένο και τον τελευταίο καιρό την αντιπολίτευση. Το ίδιο ένιωθα κι εγώ, τότε που ήμουν οπαδός του Συλβέστρου, του γκαντεμόγατου.  Τα ξέρει όλα αυτά ο Κασσελάκης και τα συνδαυλίζει μεθοδικά και με μαεστρία. Μα γιατί να μπει σε τέτοιο κόπο; Ετσι για την πλάκα του ή εκτός από τον Μπέο, μας έχει χεσμένους κι εμάς όλους; Συγγνώμη κιόλας για τη λέξη αλλά μερικές φορές αδειάζει το σακούλι των περιφράσεων, δεν υπάρχει χρόνος για καινούργιες, κι εμείς έχουμε ήδη φτάσει στο παραπέντε.