Ηταν η γοργόνα η αδελφή του Μεγαλέξαντρου;

Δεν ξέρω για ποιο λόγο αλλά, στα νιάτα μου, σε αυτό το υπέροχο τραγούδι του Μάνου Χατζιδάκι από τον «Καπετάν Μιχάλη» του Νίκου Καζαντζάκη, είχαμε προσδώσει μία, κατά κάποιον τρόπο, επιθεωρησιακή διάσταση. Βάζοντας ένα ερωτηματικό στον στίχο που χρησιμοποιώ σήμερα ως τίτλο, τον λέγαμε τονίζοντας, κάθε φορά, μια διαφορετική λέξη, αλλάζοντας έτσι και την έννοια. (Τώρα που το γράφω, έχω την αίσθηση ότι το έλεγε έτσι σε κάποιο πρόγραμμά του ο Γιώργος Μαρίνος αλλά δεν είμαι σίγουρη). Γιατί το κάναμε; Βασικά, ως αστείο. Αλλά και για να υπονοήσουμε, με κάποιον τρόπο, ότι τίποτα δεν θα πρέπει να θεωρούμε δεδομένο. Ηταν βέβαια και ο μύθος του «Μεγαλέξαντρου». Που είχε κάτι χολιγουντιανό να το πω; Ετσι όπως τα είχαμε διδαχθεί στο σχολείο, δεν ήταν, απλώς, μια ιστορική προσωπικότητα. Υπερπαραγωγή ήταν. Τι Γαυγάμηλα, τι γόρδιοι δεσμοί, τι Κρατεροί, τι Ηφαιστίωνες. Τύφλα να ‘χει ο Αλκιβιάδης, ο άλλος ζεν πρεμιέ της αρχαιότητας που στο κάτω κάτω δεν υπήρξε ποτέ και «πρώτος ρόλος».