Το άυλον και το νάιλον

Δεν ήξερα ότι οι μεταστάντες συνεχίζουν να βλέπουν ή να διαβάζουν το Ινσταγκραμ, ή το Φέισμπουκ – αλλά φαίνεται πως αυτό μάλλον είναι αλήθεια, αφού ορισμένοι συμπατριώτες («επώνυμοι» και όχι μόνον) αν χάσουνε κάποιον δικό τους, επικοινωνούν μαζί του με αυτόν τον τρόπο – ας πούμε: γράφουν στο Ινσταγκραμ το σπαρακτικό «Μπαμπά μου σε αγαπώ», προφανώς διότι με κάποιον τρόπο γνωρίζουν πως ο θανών θα το διαβάσει. Και αυτό είναι ενθαρρυντικό, διότι πάντα πίστευα πως το χειρότερο που μπορεί να συμβεί σε κάποιον όταν λύονται οι δεσμοί του σώματος, δεν είναι ο θάνατος καθεαυτός, αλλά το ότι δεν θα έχει πια κινητό και δεν θα μπορεί να βλέπει Νέτφλιξ και Φέισμπουκ. Πώς να αντέξει κανείς την αιωνιότητα χωρίς μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ιδίως αν εν ζωή ήταν εντελώς εθισμένος σε αυτά; Πώς να βγάλει κανείς τους επόμενους αιώνες χωρίς να έχει ούτε ένα στοιχειώδες τάμπλετ;