Στα τέλη της προηγούμενης δεκαετίας η Ελλάδα είχε ένα σύστημα ποινικής δικαιοσύνης σε πλήρη συμφόρηση και φυλακές γεμάτες. Η χώρα καταδικαζόταν στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και η απονομή της ποινικής δικαιοσύνης ήταν σε αδιέξοδο. Η αντιμετώπιση του ζητήματος έγινε εν μέρει ατσούμπαλα, εν μέρει ορθά. Κάποιες υποθέσεις παραγράφηκαν λόγω της μετάβασης στο νέο σύστημα. Πολλές λύσεις ήταν οριζόντιες, υποτιμώντας την επικινδυνότητα της βαριάς εγκληματικότητας. Πάντως, το δίκαιο του 2019 ήταν πιο ορθολογικό και υπήρξε κάποια αποσυμφόρηση. Ακολούθησαν την προηγούμενη τετραετία διορθωτικές παρεμβάσεις, τα αποτελέσματα των οποίων θα δούμε καλύτερα τα επόμενα χρόνια. Με τις σημερινές πρωτοβουλίες ωστόσο, έχουμε κάτι διαφορετικό: μια ριζική αμφισβήτηση της μεταρρυθμιστικής πολιτικής στο ποινικό δίκαιο, όπως τουλάχιστον την αντιλαμβάνεται η ευρωπαϊκή θεωρία. Αυτό εξηγεί την ομόθυμη αντίδραση της νομικής επιστήμης.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή