Οι συμπληγάδες των πανεπιστημίων

Το νομοσχέδιο για την ίδρυση μη κρατικών ΑΕΙ είχε διαφημιστεί ως μια εμβληματική μεταρρυθμιστική τομή πριν καν παρουσιαστεί και δοθεί σε δημόσια διαβούλευση. Για την ακρίβεια, υπολογιζόταν σαν ένα από τα όπλα με τα οποία το κυβερνών κόμμα θα διατηρούσε την κυριαρχία του στον χώρο του Κέντρου, μια και οι ψηφοφόροι του τελευταίου δεν έκρυψαν ποτέ πως συμφωνούν με τα ιδιωτικά πανεπιστήμια. Οι αντιδράσεις φοιτητών, καθηγητών και εργαζόμενων στην τριτοβάθμια εκπαίδευση αναμένονταν. Το ίδιο και το ανάθεμα των αντιπολιτευόμενων κομμάτων. Τέτοιου είδους αντίθετες φωνές είχαν αξιολογηθεί ως πλεονέκτημα και όχι σαν απειλή, αφού υποτίθεται πως θα επιβεβαίωναν το αφήγημα του πολυδύναμου εκσυγχρονισμού που θίγει τους εκπροσώπους του αναχρονισμού. Ωστόσο, το κύμα των καταλήψεων και τα προβλήματα που αυτό προκαλεί στην εξεταστική του χειμερινού εξαμήνου μπορεί τελικά να δημιουργήσουν δεύτερες σκέψεις για την αποφασιστικότητα της κυβέρνησης τόσο στο ακροατήριο των κεντρώων όσο και στην παραδοσιακή γαλάζια βάση. Μπορεί γιατί θέτουν εν αμφιβόλω την ειλικρίνεια της διακηρυγμένης από την πρώτη τετραετία πρόθεσής της να φέρει την τάξη στα πανεπιστημιακά ιδρύματα.