Από τα τρία μεγάλα ρεύματα που άρδευσαν το ποτάμι του ΠΑΣΟΚ και έβαλαν τις βάσεις για την εκλογική και κοινωνική του απήχηση -τους οπαδούς του Ανδρέα Παπανδρέου, τους προοδευτικούς κεντρώους και τους δημοκράτες αριστερούς – ο Χρήστος Φωτίου  ανήκε στο τρίτο. Ή μάλλον προερχόταν από αυτό, αφού υπήρξε στέλεχος της Δημοκρατικής Νεολαίας Λαμπράκη και μέλος της Διοικούσας Επιτροπής της ΕΔΑ, πριν και κατά τη δικτατορία, στην οποία αντιστάθηκε με έργα και γι’ αυτό εξορίστηκε στη Γυάρο. Τα τρία ρεύματα δεν ήταν αλληλοαποκλειόμενα: ο αριστερών καταβολών Φωτίου, παρόλη την κριτική που κατά καιρούς διατύπωνε, υπήρξε σταθερός και αμετανόητος θαυμαστής του ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ – «αχ ο Αντρέας», έλεγε, «αυτός ήταν πολιτικός για την Ελλάδα». Σε κάθε περίπτωση, από τη στιγμή της ίδρυσης του ΠΑΣΟΚ, ο Φωτίου ήταν μόνο ΠΑΣΟΚ, με τον αμίμητο τρόπο του, που ήταν βαθύτατα προσωπικός αλλά ενσάρκωνε και μια ευρύτερη, πλέον ανεπίστρεπτα παρελθούσα, συλλογική και ατομική στάση.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή