Ο Μάνος Χατζιδάκις, εκτός από την «Κιβωτό» των τραγουδιών του, μας άφησε ακόμη δύο σπουδαίες παρακαταθήκες. Δύο κείμενα, γραμμένα με σαράντα τέσσερα χρόνια διαφορά, που, το καθένα στην εποχή του, φώτιζε τα αφώτιστα. Το πρώτο είναι η ομιλία του για το ρεμπέτικο, στο Θέατρο Τέχνης, στις 31 Ιανουαρίου 1949, όταν ο 24χρονος, τότε, μουσικός, εν μέσω Εμφυλίου και σε ένα εχθρικό, ακόμη και από «συνοδοιπόρους» του, κλίμα θέλησε να «καθαρίσει» τη «βρώμικη» για εκείνη την εποχή σπουδαία μουσική μας παράδοση.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή