Ευκαταφρόνητος χειμώνας

Οι ηθοποιοί να μην καταλαβαίνουν το κείμενο που εκφωνούν, να παρατονίζουν, να περιφέρονται αμήχανοι στη σκηνή  χωρίς καμία σκηνική δράση,  να μην υποπτεύονται καν ότι η δράση μπορεί να είναι η σιωπή, η στάση, εφόσον  επιδρούν στην ανάπτυξη του δράματος, ο σκηνοθέτης να μην ελέγχει τίποτα, ούτε να γνωρίζει πού θέλει να οδηγηθεί η παράσταση, να έχει παρανοήσει πλήρως το κείμενο, η σκηνογραφία και κυρίως η ενδυματολογία να είναι «ασχεδίαστες» ως προς τους χαρακτήρες και τα σώματα και στο τέλος, να μένει η σχολική εκφώνηση ως το τελευταίο καταφύγιο μιας επηρμένης θεατρικής αβουλίας. Ενώ η παράσταση θα διαρκούσε μιάμιση ώρα,  στο τέλος διήρκεσε δυόμισι ώρες. Α, και το χειρότερο. Να είσαι στη μέση της σειράς και να μην μπορείς να φύγεις. Τι κάνεις; Σκέφτεσαι τα παιδικά σου χρόνια, τη θάλασσα, μια ζωγραφιά, περιμένοντας τη λυτρωτική υπόκλιση του τέλους.