Οι ηθοποιοί να μην καταλαβαίνουν το κείμενο που εκφωνούν, να παρατονίζουν, να περιφέρονται αμήχανοι στη σκηνή χωρίς καμία σκηνική δράση, να μην υποπτεύονται καν ότι η δράση μπορεί να είναι η σιωπή, η στάση, εφόσον επιδρούν στην ανάπτυξη του δράματος, ο σκηνοθέτης να μην ελέγχει τίποτα, ούτε να γνωρίζει πού θέλει να οδηγηθεί η παράσταση, να έχει παρανοήσει πλήρως το κείμενο, η σκηνογραφία και κυρίως η ενδυματολογία να είναι «ασχεδίαστες» ως προς τους χαρακτήρες και τα σώματα και στο τέλος, να μένει η σχολική εκφώνηση ως το τελευταίο καταφύγιο μιας επηρμένης θεατρικής αβουλίας. Ενώ η παράσταση θα διαρκούσε μιάμιση ώρα, στο τέλος διήρκεσε δυόμισι ώρες. Α, και το χειρότερο. Να είσαι στη μέση της σειράς και να μην μπορείς να φύγεις. Τι κάνεις; Σκέφτεσαι τα παιδικά σου χρόνια, τη θάλασσα, μια ζωγραφιά, περιμένοντας τη λυτρωτική υπόκλιση του τέλους.
![](/wp-content/themes/whsk_taneagr/common/imgs/nealaptop.png)
![](/wp-content/themes/whsk_taneagr/common/imgs/neaportrait.png)
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε
Ή εγγραφείτε
Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ