«Οι ήρωες ξέρουν πάντα πότε να πεθάνουν», είπε κάποτε ο Χάρι Τρούμαν – και έχει σημασία ότι το είπε αυτός, ο πιο αντιηρωικός πρόεδρος του αμερικανικού 20ού αιώνα, μαζί με τον Κάλβιν Κούλιτζ. Η εύστοχη παρατήρηση του Τρούμαν αφορούσε τον Αβραάμ Λίνκολν. Αν δεν είχε δολοφονηθεί στο απόγειο του θριάμβου του, ίσως δεν θα ήταν ο ήρωας που κατάργησε τη δουλεία και συγχρόνως κράτησε τη χώρα ενωμένη μέσα από έναν αιματηρό Εμφύλιο. Αν ο Λίνκολν είχε αποτύχει στην Ανοικοδόμηση του Νότου, όπως απέτυχαν οι διάδοχοί του στο προεδρικό αξίωμα, ίσως το αστέρι του να μην είχε σήμερα την ίδια λάμψη. Αντιστρόφως, ο στρατηγός Γκραντ, χάρη στον οποίο κερδήθηκε στρατιωτικά ο Εμφύλιος, έγινε πρόεδρος ως ο μεγαλύτερος στρατιωτικός ήρωας των ΗΠΑ μετά τον Τζορτζ Ουάσιγκτον και ήταν τόσο κακός πρόεδρος, παρά τις καλές προθέσεις του, ώστε όλη τη φήμη που δικαίως απέκτησε στον πόλεμο τη σπατάλησε στην ειρήνη.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή