«Γράφω τον πόνο μου χωρίς φίλτρα»

Δεν φαντάζομαι καλύτερο τίτλο βιβλίου που με έναν τρόπο να αναπαριστά και τον συγγραφέα του και παρά το γεγονός πως το θέμα είναι πάνω στη ρευστή ταυτότητα του ήρωα. «Μαμά, εγώ δεν είμαι εγώ» λέγεται το νέο βιβλίο του Κώστα Γανωτή και σκέφτομαι καθώς διαβάζω τα βιογραφικά στοιχεία του Κώστα, πόσο εκτός πλαισίων δρα και λειτουργεί στην τέχνη του εδώ και σαράντα χρόνια. Αναρχος; Ατακτος; Περιπλανώμενος; Πάνω στα ντουζένια του και έχοντας μετάσχει στις δύο μυθικές «Λεωφόρους» υπό την μπαγκέτα του Ανδρέα Βουτσινά, έχοντας δισκογραφία και συνεργασίες λαμπρές, εκεί περίπου το 1992 τα παρατά όλα, ξορκίζει τον ρόλο του διασκεδαστή και αφοσιώνεται στο γράψιμο. Η αναζήτηση σε πιο εσωτερικά ή υπαρξιακά (ή οντολογικά αν θέλετε) ερωτήματα είναι η πρώτη ύλη για να γράψει τα βιβλία του, να μυηθεί σε κείμενα, να αναζητήσει τη γνώμη σημαντικών προσώπων όπως ο Αλέξης Δαμιανός, να συναντηθεί με ένα μέρος της αθηναϊκής ιντελιγκέντσιας που δεν είναι στο προσκήνιο αλλά έχει τις επιδράσεις και το κύρος της, όπως ο σπουδαίος λαογράφος, ανθρωπολόγος Ε. Ζάχος ή Εμμανουήλ Παπαζαχαρίου, ο Αλέξης Δαμιανός και άλλοι.