Η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία με το δυσβάσταχτο κόστος για τον λαό της δεύτερης, μα και συνολικά για τον κόσμο, διανύει πια ολοκληρωμένα δύο χρόνια και συνεχίζει να ενισχύει το κλίμα αστάθειας και αναθεωρητισμού για την παγκόσμια ειρήνη. Σήμερα περισσότερο από ποτέ αντιλαμβανόμαστε πως ο πόλεμος αυτός ούτε περιφερειακός είναι ούτε ανώδυνος. Είναι μια βόμβα στην καρδιά της Ευρώπης και του κόσμου με απρόβλεπτες συνέπειες για τους λαούς και τις νέες γεωπολιτικές ισορροπίες.

Οι δύο όχθες της Ιστορίας ξεπρόβαλαν εκ νέου με την παράνομη ρωσική εισβολή και είναι κοινός τόπος πως η Δύση – προφανώς και η χώρα μας ως οργανικό της μέρος – στέκονται στη σωστή πλευρά από την αρχή με την καταδίκη της εισβολής, μα και με τη στήριξη της δοκιμαζόμενης Ουκρανίας. Αρκεί; Προφανώς όχι.

Η στήριξη πρέπει να ενταθεί και χωρίς μισόλογα ή αστερίσκους. Προφανώς δεν μιλάμε για φραστικές ή καταστατικές όψεις της στήριξης αυτής, μα έμπρακτες και πολυεπίπεδες. Η νίκη και η ανθεκτικότητα της Ουκρανίας είναι συνδεδεμένη με την υπεράσπιση του δυτικού κεκτημένου και με την ήττα των ολιγαρχιών.

Στην Ουκρανία δεν επιτέθηκε απλώς η Ρωσία αλλά η έκφραση μιας νέου είδους απολυταρχίας κατά της Δημοκρατίας. Ετσι πρέπει να νοηθεί η όλη εξελισσόμενη σύγκρουση και χωρίς ναι μεν αλλά το μέτωπο κατά του εισβολέα να είναι αρραγές. Πρέπει να γίνει και στο όνομα του ουκρανικού λαού πρώτα από όλα.