Πέρασε ένας χρόνος. Ενας ολόκληρος χρόνος, από εκείνη τη ζοφερή νύχτα, που η εγκληματική αδιαφορία της πολιτικής εξουσίας σφιχταγκαλιάστηκε με τον ωχαδερφισμό, τη βλακεία, την ανικανότητα, την αδυναμία, την «κακιά στιγμή» και τον κακό μας τον καιρό που μας ακολουθεί 200 χρόνια από τη σύσταση του ελληνικού κράτους και έστειλαν από κοινού 57 (;) ανθρώπους, νέα παιδιά στην πλειονότητά τους, στον θάνατο. Αυτόν τον ένα χρόνο δεν βρέθηκαν οι ένοχοι για το έγκλημα, κάποια στιγμή φάνηκε ότι μπορεί και να μην εντοπίζονταν και ποτέ, αλλά κάτι η πίεση των συγγενών, κάτι η γενικευμένη αποστροφή της κοινής γνώμης, που είδε τις αλλεπάλληλες προσπάθειες να κουκουλωθεί το έγκλημα και να γλιτώσουν οι υπεύθυνοι, το πράγμα άρχισε και πάλι να «τσουλάει». Φτάνει να μην επιχειρηθεί ξανά ανακοπή της προσπάθειας, να οδηγηθούν οι αυτουργοί, φυσικοί και, κυρίως, ηθικοί, στον φυσικό δικαστή.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή