Ο διαγωνισμός τραγουδιού της Eurovision είναι κάτι με το οποίο υπό κανονικές συνθήκες δεν αξίζει τον κόπο να ασχοληθεί κανείς: πρόκειται για τον ορισμό της απαξίωσης. Ομως αυτό αλλάζει όταν η απαξίωση παίρνει πια μια κατηφόρα που δεν μπορεί να τη σταματήσει τίποτα και που εδώ αποκαλύφθηκε με αφορμή αυτούς τους στίχους: «Χορεύοντας στην καταιγίδα / Δεν έχουμε τίποτα να κρύψουμε / Πάρε με σπίτι / Και άφησε τον κόσμο πίσω / Και υπόσχομαι ότι δεν θα ξανασυμβεί / Είμαι ακόμα βρεγμένος από αυτή τη βροχή του Οκτωβρίου / Βροχή του Οκτωβρίου».

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή