Το όνομα ως τιμωρία

Πολλά είναι αυτά που ακόμη μένουν ανεξήγητα, έναν χρόνο μετά το δυστύχημα των Τεμπών. Να πιάσουμε το πιο πρόσφατο από αυτά, την επετειακή δήλωση που έκανε ο τότε υπουργός Μεταφορών Κώστας (Αχ!) Καραμανλής. Διερωτώμαι – και φαντάζομαι ότι δεν είμαι ο μόνος – ποια ανάγκη τον ώθησε να κάνει την τελείως περιττή δήλωσή του. Αν ο σκοπός ήταν να μας θυμίσει πως παραιτήθηκε αμέσως του υπουργικού αξιώματος, τι περιμένει να του πούμε και μπράβο από πάνω; Να χειροκροτήσουμε ή να συγκινηθούμε που ο κ. Καραμανλής απέχει κάθε κυβερνητικού καθήκοντος εδώ και έναν χρόνο; Αν πάλι ο σκοπός ήταν πιο αγαθός, όπως ας πούμε να θυμίσει στην κοινή γνώμη ότι είχε και αυτός θέση στο δράμα, δεν υπήρχε λόγος να το κάνει, διότι κανείς δεν το είχε ξεχάσει. Ποτέ δεν πρόκειται να αποσυνδεθεί το όνομά του από το δυστύχημα. Ούτε μπορώ να φανταστώ συνθήκες υπό τις οποίες θα μπορούσε να γίνει ξανά υπουργός ο κ. Καραμανλής. Ισως δεν του άξιζε να το πάθει, πάντως αυτό του έτυχε και δεν διορθώνεται.