Υποκρισία

Οταν συνέβη το πολύνεκρο δυστύχημα στα Τέμπη, ήταν από εκείνες τις ελάχιστες στιγμές που η συλλογική διαχείριση υπογράμμιζε την τραγικότητα των στιγμών και υποδήλωσε σεβασμό. Σε εκείνη την κόρη που σπαρακτικά έλεγε «του έκλεισα το τελευταίο εισιτήριο για το πρώτο βαγόνι, φταίω εγώ», σε εκείνους τους γονείς, τα αδέρφια, τους συγγενείς που μέσα σε μια στιγμή σφραγίστηκαν για πάντα οι ζωές τους. Θυμάμαι τη μάνα που ούρλιαζε έξω από το νοσοκομείο «πού είναι το κορίτσι μου;». Η κάμερα κατέγραφε από απόσταση, οι δημοσιογράφοι δεν επιχείρησαν καν να την προσεγγίσουν. Η σκηνοθεσία της θλίψης, που έχουμε συνηθίσει να φιλοτεχνεί η τηλεόραση, δεν είχε θέση σε τέτοιες στιγμές. Το ίδιο το γεγονός ήταν τόσο τραγικό, που υπαγόρευσε και τον τρόπο προβολής του.