Μπορεί τα δάκρυα να τα στεγνώσει ο χρόνος, ο πόνος να μαλακώσει, αλλά η πληγή που άνοιξε με τον χαμό ενός δικού σου, πόσω μάλλον του παιδιού σου, δεν κλείνει. Μένει εκεί ανοιχτή να μετράει τον καιρό, τις μέρες, τους μήνες και τα χρόνια, με τις σταγόνες απ’ το αίμα που στάζει. Κι αν για μας, κάποτε, μπορεί ένα τέτοιο έγκλημα να ξεχαστεί, όπως όλοι οι λυγμοί μακριά απ’ τις αυλές μας, για τη μητέρα, την κόρη, τον γιο, τον πατέρα και τον αδελφό αυτός που χάθηκε για πάντα μέσα σε μια αστραπή είναι σημάδι από καυτό σίδερο στην καρδιά που δεν λέει να σβήσει.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή