Ο Φατίχ Τερίμ που ανέλαβε λίγο πριν από τα Χριστούγεννα τον ποδοσφαιρικό Παναθηναϊκό και ο Εργκίν Αταμάν που ήρθε πέρυσι το καλοκαίρι για να πάρει στα χέρια του το τιμόνι του πάντα φιλόδοξου στο μπάσκετ Παναθηναϊκού γίνονται αιτία πολλών συζητήσεων. «Είναι καλοί προπονητές οι Τούρκοι;» αναρωτιούνται οι οπαδοί – κι όχι μόνο αυτοί του ΠΑΟ. Κάνουν για την Ελλάδα; Τους έχουμε ανάγκη; Τα ακούω συχνά. Και είναι ερωτήσεις που έχουν να κάνουν με δύο πράγματα. Με την άγνοιά μας για τον τουρκικό επαγγελματικό αθλητισμό γενικότερα και την καχυποψία με την οποία αντιμετωπίζουμε τους γείτονες. Ισως και με έναν παράξενο ευρωπαϊκό μεγαλοϊδεατισμό μας: στα αθλητικά μας θυμόμαστε συχνά ότι «ανήκομεν εις την Δύση». Ισως γιατί βλέπουμε ματς στο σπίτι παραγγέλνοντας πίτσα κι όχι κεμπάπ.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή