Τη μέρα που έφυγε η Μελίνα τη θυμάμαι σαν χθες. Ενα τρυφερό της άγγιγμα στο παιδικό μου μάγουλο, σε κάποια συναυλία τη δεκαετία του ’80, ήταν αρκετό για να προστεθώ για πάντα στο τεράστιο πλήθος ανθρώπων όλων των ηλικιών, των φυλών και των φύλων που τη λάτρευε σαν γήινη θεά. Στην ησυχία του μεσημεριού, η είδηση του θανάτου της εκτοξεύτηκε μέσα από το κουτί της τηλεόρασης στο σαλόνι του σπιτιού μας σαν πύραυλος. Μετά κενό. Χρειάστηκε να βγω έξω στον δρόμο, να περπατήσω, να πάρω καθαρό αέρα, να καταλάβω.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή