Δεν ξέρω τι μείγμα πένθους ήταν αυτό που με πήρε και με σήκωσε το βράδυ που έμαθα για τον θάνατο του Δήμου Μούτση. Ηταν σαν να κουνήθηκε μερικά βήματα μια μεγάλη πομπή που δεν έχει πια χώρο, πού να ακουμπήσει τα λουλούδια της. Βλέπω πολλές ανθοδέσμες να έχουν ήδη μαραθεί κι άλλες, διακριτικά να δένονται. Λες κι ο 20ος αιώνας έχει γραπώσει στα πένθη του τον μουσικά ανέγγιχτο 21ο. Κι ακόμη…

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή