Τριάντα χρόνια μετά την αποδημία της Μελίνας Μερκούρη (6 Μαρτίου 1994) για μας, για μένα που συνεργάστηκα μαζί της, είναι ακόμη παρούσα κάθε στιγμή καλλιτεχνικής κυρίως επιστροφής στην ιστορία της χώρας. Δεν έχω γνωρίσει (κι έχω μεγάλη εμπειρία στην εξηντάχρονη θητεία μου στον πνευματικό βίο) πιο διάσημη γυναίκα με τόση οικειότητα, με τόση προσγείωση στα γήινα, τόση αφοσίωση στην όρεξη και τη βουλιμία για τρέχουσα χαρά της ζωής.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή