Ζωντανό μπιμπελό

Είναι ένας συγγραφέας που τον έχουν για σοβαρό, σημαντικό και για σπουδαίο ακόμα. Κατά τη γνώμη μου δεν διαβάζεται. Εχω φιλότιμα πασχίσει με τέσσερα μυθιστορήματά του. Το ένα πιο ανούσιο, πιο κακότεχνο από το άλλο. Στο νεανικό του, που τον καθιέρωσε, παριστάνει τον κοινωνικό αφυπνιστή. Κουνάει το δάχτυλο στην παγκόσμια φτώχεια, στην καταστροφή του περιβάλλοντος, στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, οι ήρωές του φλυαρούν ακατάσχετα ώσπου να πέσουν ηρωικά, στις επάλξεις. Στο επόμενο μιμείται τον μαγικό ρεαλισμό των Λατινοαμερικανών. Ο,τι εξαίσια ευτράπελο συμβαίνει στα «Εκατό χρόνια μοναξιάς» του Μαρκές το μεταφέρει στην ελληνική ύπαιθρο. Το γαρνίρει με παγανιστικούς μύθους, τον θεό Πάνα και τους τραγοπόδαρους, χώνει και ένα παλαιοημερολογίτικο μοναστήρι και κάτι αντάρτες περιφερόμενους στα βουνά από το 1949, τα ανακατεύει όλα, φλομώνει τον αναγνώστη. Στο πρόσφατό του, που βραβεύτηκε από μια φεμινιστική οργάνωση, έχει φορέσει τον μανδύα της πολιτικής ορθότητας. Κατακεραυνώνει την πατριαρχία, ομνύει στη γυναικεία απελευθέρωση, εναγκαλίζεται τις μειονότητες και τους πρόσφυγες.