Οι τεχνικές λεπτομέρειες των διεθνών συμφωνιών συχνά δεσμεύουν τις κυβερνήσεις σε πολιτικές που έχουν σημαντικές οικονομικές συνέπειες. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα για τις χώρες χαμηλού και μεσαίου εισοδήματος, οι οποίες εδώ και καιρό δέχονται άδικες συνθήκες. Οι διεθνείς φορολογικές συμφωνίες είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα. Οι διμερείς φορολογικές συνθήκες είναι γεμάτες ανισότητες. Τείνουν να είναι πιο επωφελείς για τις χώρες καταγωγής πολυεθνικών εταιρειών (MNCs), εκτρέποντας τους τόσο αναγκαίους πόρους από τις αναπτυσσόμενες προς τις ανεπτυγμένες χώρες. Οι πολυμερείς συμφωνίες δεν είναι πολύ καλύτερες. Το λεγόμενο περιληπτικό πλαίσιο του ΟΟΣΑ για τη μετατόπιση κερδών πολυεθνικών (BEPS), για παράδειγμα, έπρεπε να διασφαλίσει ότι οι πολυεθνικές εταιρείες θα μπορούσαν να φορολογηθούν στις χώρες όπου δραστηριοποιούνται – σε αντίθεση με τη μετατόπιση των κερδών σε δικαιοδοσίες με χαμηλή φορολογία. Υστερα από σχεδόν οκτώ χρόνια κουραστικών διαπραγματεύσεων, ωστόσο, η διαδικασία έχει αποφέρει μόνο μέτρια αποτελέσματα: έναν παγκόσμιο ελάχιστο συντελεστή εταιρικού φόρου 15%, πολύ χαμηλότερο από αυτόν των περισσότερων χωρών.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή