Για την αναβράζουσα επιληψία της γλώσσας

«Λοιπόν, εγώ γνωρίζω τι είναι το κακό. Και το ‘χω πράξει» γράφει ο Ηλίας Λάγιος κι επαναλαμβάνει ο Αριστηνός στο διήγημα «Ενα άγνωστο Σολωμικό ποίημα», αλλά και αλλού, με κυνικότητα αδιάλλακτη – και εύλογα, ύστερα από ένα τέτοιου είδους μπορχεσιανό αφήγημα, ακολουθεί αναφορά στον ίδιο τον αργεντίνο συγγραφέα, με το διήγημα «Η δολοφονία του Μπόρχες». Ο προδότης Μπόρχες, παραχαράκτης και πλαστογράφος, αντιγραφέας, λογοκλόπος και μιμητής του παρελθόντος, θα πρέπει να πεθάνει με δέκα μαχαιριές, όχι μόνο στο χαρτί αλλά κυριολεκτικά, επειδή η αυθαιρεσία του ευφάνταστου μυαλού του κρύβεται πίσω από κάθε πιθανή και απίθανη συνωμοσία: ο κατά Μπαρτ θάνατος του συγγραφέα συνδέεται εδώ με τον θάνατο του Μπόρχες, κανένα κείμενο δεν έχει τέλος αλλά ξεδιπλώνεται αενάως όσο το θέλει το πνεύμα του τυφλού εξ Αργεντινής ομηρικού συγγραφέα – και γι’ αυτό θα πρέπει κάθε ίχνος του να εξαλειφθεί (κάτι που φυσικά και ο ίδιος ο συγγραφέας του Αλεφ ασμένως αποδέχεται). Για να το πούμε με τα λόγια του Αριστηνού από ένα άλλο αφήγημά του: «Μια αφήγηση έχει ένα τέλος, εκτός κι αν έχει αναβάλει το τέλος. Στο χέρι σου είναι να σταματήσεις στη μέση, να ακυρώσεις ίσως την αρχή, να διαβάλεις στους εύπιστους την αξία που έχει η αρχή, να σβήσεις το αρχικό της ίχνος. […] Γράφω, δολιχοδρομώ, εξαπατώ, κυρίως απιστώ απέναντι στην αμηχανία μου να δώσω ένα τέλος. Μια τελεία. Μια άνω τελεία» (σ. 40-41). Αυτονόητα, η θεωρητική σκευή του συγγραφέα ξεπροβάλλει διαρκώς μες στα κείμενα, όσο κι αν προσπαθεί «να αφαιρέσει το απόστημα της αφήγησης» (για να το πούμε αλλιώς: να αδειάσει το δωμάτιο από μεταφορές, σ. 94), ή μάλλον επειδή ακριβώς το προσπαθεί. Τι θέλω να πω με αυτό;