Γλωσσικό πρίσμα

Διανύω την όγδοη δεκαετία της ζωής μου, και μάλιστα προς το τέλος της, και, όπως συμβαίνει συχνά στον άνθρωπο, ζω με τις αναμνήσεις άλλων εποχών. Γεννήθηκα πριν από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο σε μια μέση πληθυσμιακά ελληνική πρωτεύουσα της επαρχίας, τη Λαμία. Ο πατέρας, γιος εμπειρικού δικηγόρου, δικολάβου, από την Υπάτη και η μητέρα από αγροτική οικογένεια της Αταλάντης. Ο γάμος έγινε με προξενιό – οι γονείς έφυγαν από τη ζωή, η μάνα αρκετά νέα ακόμα, στα 70 της, ο πατέρας πλήρης ημερών, στα 98 –, αλλά κράτησαν πάντα μια αποκλειστική σχέση με βαθιά αφοσίωση. Ημουν ο πρωτότοκος και ακολούθησαν άλλα δύο αγόρια που, όπως κι εγώ, έκαναν οικογένεια, παιδιά και εγγόνια. Ο πατέρας έγινε φιλόλογος και ακόμη και σήμερα υπερήλικοι μαθητές του μου τηλεφωνούν για να μου πουν πόσα χρωστούν στον ΔΑΣΚΑΛΟ. Ενα θα αναφέρω. Στην Κατοχή και στον Εμφύλιο, με τα πάθη και τα εγκλήματα γύρω του, ο πατέρας μου, με κλειστά συχνά τα σχολεία, διότι το δεξιό καθεστώς τα θεωρούσε φωλιές προοδευτικών νέων, μάζευε στο σπίτι μας μαθητές του που είχαν όρεξη για γνώση και τους έκανε ΔΩΡΕΑΝ μαθήματα, έτσι ώστε, όταν θα άνοιγαν τα σχολεία και για να ενταχθούν ξανά σε τάξη θα έπρεπε να εξεταστούν σε Γλώσσα και Μαθηματικά, να μη χάσουν τάξη, πράξη που συχνά συνέβαινε στις τραγικές εκείνες συνθήκες της ελληνικής ζωής, την ώρα που η υπόλοιπη Ευρώπη ξανάβρισκε τις ισορροπίες της έπειτα από είκοσι χρόνια τραγωδίας και αποκλεισμών, ιδεολογικών και επαγγελματικών.