Κάθε χρόνο, με το που σκάει μύτη η άνοιξη, σκέφτομαι τον Διονύσιο Σολωμό. Καθόλου περίεργο, αφού σε κάθε βήμα πάνω στην αναγεννημένη γη σαν να αναφύονται μαζί με τους νέους βλαστούς κι οι στίχοι του – τόσον καιρό απομνημονευμένοι αλλ’ όμως κάθε φορά το ίδιο ολόφρεσκοι κι αιφνιδιαστικοί με την καθαρότητά τους: «Και μες στης λίμνης τα νερά, οπ’ έφθασε μ’ ασπούδα, έπαιξε με τον ίσκιο της γαλάζια πεταλούδα…». Είναι αυτό της ποίησης, της αληθινής ποίησης, που δεν βρίσκεται ούτε σε κάθε μια από τις λέξεις της ούτε στο σύνολό τους αλλά στη μεθυστική τους συνεύρεση. Είναι αυτό της ποίησης που φτιάχνει τη μουσική της και δεν χρειάζεται όργανο κανένα για να ηχήσει. Mόνο, ξανά και ξανά, τις λέξεις.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή