Ο πρόεδρος Ερντογάν (ο οποίος σχεδιάζει να αποσυρθεί από την πολιτική με το κλείσιμο της πενταετούς προεδρικής θητείας του) ξεκίνησε την πολιτική του διαδρομή στην κεντρική πολιτική σκηνή ως ενθουσιώδης υποστηρικτής της Ευρωπαϊκής Τουρκίας. Σε μια (και μοναδική) συνάντηση μαζί του τον Δεκέμβριο 2002 στην Κοπεγχάγη, οι αναφορές του στον ρόλο της Τουρκίας εντός της Ευρωπαϊκής Ενωσης θύμιζαν… κεντροευρωπαίο ηγέτη τύπου Χ. Κολ ή Φρ. Μιτεράν. Ηταν ο ευρωπαίος Ερντογάν Νo 1. Χαρισματικός και επικοινωνιακός. Ο οποίος προωθούσε δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις στο εσωτερικό και ήπια εξωτερική πολιτική (πρώτη περίοδος διερευνητικών επαφών με την Ελλάδα, μηδενικά προβλήματα κ.λπ.) προκειμένου «να πιάσει» τα διευρυνσιακά κριτήρια ώστε να αρχίσουν οι ενταξιακές διαπραγματεύσεις. Και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή στις εκθέσεις εκείνης της περιόδου αναγνώριζε «τη θεαματική πρόοδο προς τη δημοκρατία που σημείωνε η Τουρκία». Οι διαπραγματεύσεις άρχισαν πράγματι το 2005. Αλλά σε λιγότερο από δύο χρόνια, το 2007, η προοπτική ένταξης της Τουρκίας ουσιαστικά ματαιώθηκε από τη Γαλλία (πρόεδρος Ν. Σαρκοζί) με την υποβοήθηση της Γερμανίας (καγκελάριος Α. Μέρκελ). Προς την κατεύθυνση αυτή (κλείσιμο της προοπτικής) συνέβαλε και η Κύπρος.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή