Αν ήταν ταινία, οι ηθοποιοί θα πλησίαζαν στο νησί μέσα σ’ ένα βαρκάκι και θα τους ακούγαμε να μιλάνε, να γελάνε, και κάπου ανάμεσα στις κουβέντες τους να πέφτουν οι σκόρπιες φράσεις: «Το χτικιό από την Κίνα…», «Ακουσα ότι στο Μιλάνο…», «Στο Παρίσι λένε…». Τα πρόσωπά τους θα ήταν ανέμελα κι οι λέξεις τους θα χόρευαν στον αέρα της πρώτης άνοιξης. Αν ήταν ταινία, θα τους παρακολουθούσαμε τις επόμενες 3-4 μέρες να κάνουν βόλτες, να τρώνε σε ταβέρνες γεμάτες κόσμο με κλειστά παράθυρα (Μάρτιο μήνα, ψύχρα τα βράδια) και να μιλούν στα κινητά τους: «Σοβαρά; Τι θα βρουν ακόμα για να μας τρομάξουν;». Κι ύστερα cut, και θα τους βλέπαμε έναν μήνα μετά, κλεισμένους στα σπίτια τους, να μιλούν μεταξύ τους μέσω ζουμ. Θα είχαν μπροστά τους ένα ποτήρι με αλκοόλ και τώρα τα πρόσωπά τους θα ήταν αλλοιωμένα από εκείνη την ανθρώπινη έκφραση (όχι δύσκολη για ηθοποιούς), όταν δεν πιστεύεις αυτό που σου συμβαίνει, και φοβάσαι πολύ. Και δεν θα ήσαν όλοι. Κάποιος θα έλειπε.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή