Η «Διακήρυξη των Αθηνών», που υπογράφηκε ανάμεσα στην Ελλάδα και την Τουρκία τον περασμένο Δεκέμβριο, δεν ήταν δεσμευτική με βάση το διεθνές δίκαιο. Ηταν όμως μια ένδειξη καλής θέλησης, της διάθεσης που δημιουργήθηκε (με κόπο, ύστερα από μια μακρά περίοδο έντασης) για σεβασμό των κανόνων καλής γειτονίας ανάμεσα στην Αθήνα και την Αγκυρα. Ηταν ένας οδικός χάρτης για τη συνέχεια, που κατηύθυνε τις σχέσεις των δύο χωρών σε πιο ήρεμα νερά.

Η πρόοδος των τελευταίων μηνών στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, ωστόσο, είναι εύθραυστη – και δεν μπορεί ποτέ να θεωρείται, στο ρευστό διεθνές περιβάλλον αυτής της εποχής, ως δεδομένη. Η αναθεωρητική προσέγγιση του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, που φάνηκε στις τελευταίες δηλώσεις του για το 1974 και την Κύπρο, δεν είναι απλώς ασύμβατη με τη συλλογική μνήμη για την κυπριακή τραγωδία ή προσβλητική για τα θύματα και όσους επέζησαν εκείνες τις τρομερές μέρες. Είναι και καμπανάκι πως η διαφορετική ανάγνωση της Ιστορίας μπορεί να αποτελέσει όπλο στα χέρια όσων επιδιώκουν να τορπιλίσουν τον διάλογο και την προσπάθεια επανεκκίνησης των συνομιλιών για την επίλυση του Κυπριακού, στο πλαίσιο των αποφάσεων του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ.

Η διαφύλαξη του καλού κλίματος, που εμφανώς δεν εκτείνεται στο Κυπριακό, δεν πέφτει μόνο στους ώμους της μιας πλευράς, αλλά και των δύο. Η ελληνική πλευρά δεν οφείλει μόνο να το θυμάται, αλλά και να το υπενθυμίζει.