Θεωρώ ότι υπάρχει μια ουσιαστική διαφορά ανάμεσα στον άνθρωπο που ζει σε ένα ολοκληρωτικό καθεστώς και στον πολίτη ενός δημοκρατικού πολιτεύματος. Ο πρώτος δεν χρειάζεται να ψάξει, να μάθει, να ενημερωθεί, να πληροφορηθεί, να εξακριβώσει το οτιδήποτε. Δεν υπάρχει ανάγκη να «δουλέψει» ως πολίτης. Παρά μόνον αν θέλει να ανατρέψει το καθεστώς. Σε αυτήν την περίπτωση χρειάζεται πολλή δουλειά, πολύς κόπος (πολύ συχνά και πόνος) και μεγάλη αφοσίωση. Από την άλλη, η δημοκρατία θέλει κόπο, θέλει δουλειά εκ μέρους του πολίτη όσον αφορά τα δημόσια θέματα. Θα πρέπει να ψάξει να βρει τα πραγματικά, σχετικά με την υπόθεση, στοιχεία. Οχι να ασπάζεται τις διάφορες προσωπικές «αλήθειες» που διακινούνται. Διότι στη δημοκρατία πρυτανεύει η πραγματικότητα, τα στοιχεία – αρέσουν, δεν αρέσουν. Οχι οι φαλκιδευμένες προσωπικές αλήθειες που σκοπό έχουν να αναμοχλεύσουν, με οποιονδήποτε τρόπο, το συναίσθημα ώστε να ευοδωθούν ποικίλες θεωρίες συνωμοσίας. Αυτά τα έκανε η χούντα με τα στρατιωτικά υπερθεάματα και τις «Πολεμικές Αρετές των Ελλήνων» για να τονώσει το «φρόνημα» (με τη θεολογική έννοια) των πολιτών – το πιο δυνατό «όπλο» των ολοκληρωτικών καθεστώτων και αντιλήψεων, εναντίον των «εχθρών».

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή