Εχω πλήρη συνείδηση ότι η πολλή συζήτηση περί παρακμής έχει από μόνη της κάτι το παρακμιακό. Υπάρχουν, όμως, περιπτώσεις και συγκυρίες που τα ίδια τα γεγονότα δικαιολογούν και μία και δυο και διαρκείς υπομνήσεις και προειδοποιήσεις. Ισχυε για τη μεγάλη οικονομική κρίση που ξέσπασε το 2008 (στην Ελλάδα, όπως όλα τα πράγματα, ήρθε με μερικά χρόνια καθυστέρηση), αλλά τα σημάδια της, όχι μόνο οικονομικά αλλά και κοινωνικά και πολιτιστικά, ήταν για καιρό μπροστά στα μάτια μας. Ισχυε για τη μετατροπή της γης σε πεδίο πολεμικών συρράξεων, με σημείο εκκίνησης την προαναγγελθείσα, αλλά από ελάχιστους πιστευτή, εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία. Ισχύει, εδώ και αρκετά χρόνια, για την κλιματική καταστροφή, την οποία όλοι γνωρίζουμε και όλοι αφήνουμε να γίνεται κάθε χρόνο χειρότερη. Και ισχύει επίσης, με τρόπο εξίσου σαφή αλλά που αφήνει ακόμα πιο ασυγκίνητη την παγκόσμια κοινή γνώμη, για την κατάσταση της δημοκρατίας και ειδικά του λεγόμενου «κράτους Δικαίου», δηλαδή της ισονομίας και της ευνομίας, χωρίς τις οποίες δεν υπάρχει δημοκρατία.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή