Ο Δήμος Μούτσης ανήκει (κατά τη γνώμη μου) στη μεγάλη πρώτης γραμμής παρέα των δημιουργών του ελληνικού τραγουδιού. Κι επειδή το ελληνικό τραγούδι είναι το κορυφαίο γεγονός του ελληνικού μουσικού και ποιητικού πολιτισμού, ο Δήμος Μούτσης είναι ένας από τους πλέον επιδραστικούς έλληνες μουσικούς. Η καλλιτεχνική του διαδρομή διακρίνεται σε τρεις περιόδους: την περίοδο των τραγουδιών με επιρροές δημιουργικές από το λαϊκό τραγούδι, την περίοδο των ολοκληρωμένων (concept) έργων και την «ντιλανική» περίοδο – όπου δρα ως τραγουδοποιός, αναλαμβάνοντας συγχρόνως τη σύνθεση, τη στιχουργική και την ερμηνεία. Η ενορχηστρωτική του δεινότητα είναι (σε όλες τις περιόδους) λαμπρή. Ακούς και αμέσως αναγνωρίζεις τον ήχο του – την αποφασιστική συνύπαρξη ηλεκτρικών και παραδοσιακών ηχητικών πηγών, τους απρόσμενους ηχητικούς χρωματισμούς, τη χρήση εφέ που μας είναι γνώριμα κυρίως από δίσκους της ροκ μουσικής της εποχής της ψυχεδέλειας, με τα ηχοτοπία και τους πειραματισμούς μεγάλων συγκροτημάτων της διεθνούς σκηνής.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή