Πληρώνουμε ακριβά σε πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο την πανδημία

H συζήτηση είχε ήδη φουντώσει τον Φεβρουάριο του 2020. Οι ειδήσεις για έναν ιό που εξαπλωνόταν γοργά πέρα από τα σύνορα της Κίνας αντιμετωπίζονταν με δυσπιστία αλλά και φόβο. Το πρώτο κρούσμα ανακοινώθηκε στις 26 Φεβρουαρίου – η ασθενής 0 είχε ταξιδέψει στο Μιλάνο και νόσησε επιστρέφοντας στη Θεσσαλονίκη. Στις 12 Μαρτίου, το ένατο κρούσμα, ένας 66χρονος άντρας, ήταν το πρώτο που κατέληξε από τη νόσο. Αρχισαν να κλείνουν εκπαιδευτικές δομές και σταδιακά καταστήματα εστίασης, εμπορικά και χώροι λατρείας. Από τις 16 Μαρτίου καθιερώθηκαν καθημερινές τηλεοπτικές ενημερώσεις από το υπουργείο Υγείας. «Η πανδημία ήταν μία πρωτόγνωρη συνθήκη που σάρωσε τις ζωές μας. Τίποτα δεν ήταν κανονικό. «Τέσσερα χρόνια μετά μπορώ να πω πως ζήσαμε την τέλεια καταιγίδα» θυμάται ο Βασίλης Κοντοζαμάνης, αναπληρωτής υπουργός Υγείας τότε και σήμερα σύμβουλος του Πρωθυπουργού για θέματα Υγείας. Αρχισαν να κλείνουν τα σύνορα και σαν σήμερα, 23 Μαρτίου, επιβλήθηκε η πρώτη καραντίνα – σημαντικοί περιορισμοί στην κυκλοφορία και τη μετακίνησή μας σε ολόκληρη την επικράτεια, με τις γνωστές εξαιρέσεις για εργασία, ψώνια, ιατρικούς λόγους, βοήθεια προς κάποιον που είχε ανάγκη και βόλτα με κατοικίδιο ή κοντά στο σπίτι. Τα μηνύματα στο 13033 έγιναν η καθημερινότητά μας για αρκετό καιρό.