Κώστα Καλτσάς: «Δεν μπορούμε να διαβάσουμε το 1944 επειδή ζήσαμε το 2015»

Στο πρώτο άκουσμα ότι ένα ελληνικό μυθιστόρημα αφορά την ιστορία μιας οικογένειας από τα Δεκεμβριανά έως το δημοψήφισμα του 2015 δύο είναι οι αυθόρμητες σκέψεις. Πρώτον, ότι ο συγγραφέας εισήλθε με δική του ευθύνη σε δρόμο «ολισθηρό», όπου τα νωπά τραύματα διεγείρουν πολιτικά πάθη. Δεύτερον, κατά πόσο μπορεί να διαφοροποιηθεί από ανάλογους τίτλους όπου η οικογενειακή σάγκα εκτείνεται σε διαφορετικές δεκαετίες. Για τις σκέψεις αυτές και πολλές άλλες – που τελικά αφορούν τον τρόπο που γράφεται ένα μυθιστόρημα για το αντικαθρέφτισμα του παρελθόντος στο παρόν – βρεθήκαμε με τον Κώστα Καλτσά, η «Νικήτρια σκόνη» του οποίου κυκλοφόρησε μόλις προχθές από τον Ψυχογιό. Οπως περιγράφει ο ίδιος: «Από το 2009-2010 έγραφα μια σελίδα εδώ και μια εκεί, λόγω έλλειψης χρόνου. Κάποια στιγμή το 2014 είπα “δεν γίνεται έτσι, πρέπει να βρω έναν τρόπο να το γράψω”. Εκανα αίτηση για διδακτορικό στη Δημιουργική Γραφή στο Σαουθάμπτον. Δεν ήμουν πολύ αισιόδοξος, υπήρχαν 800 υποψήφιοι για 50 υποτροφίες σε όλα τα τμήματα Ανθρωπιστικών Σπουδών. Δύο ή τρεις θα δίνονταν στη Δημιουργική Γραφή. Οταν έγινα δεκτός, σκέφτηκα “τώρα δεν έχω επιλογή”. Στις εκλογές του 2015 ήμουν στο αεροπλάνο για το Σαουθάμπτον. Ξεκίνησα να το γράφω τέλη Νοέμβρη και το τελείωσα στις αρχές του 2020».