Φως εξ Ανατολών

Η κοιλάδα σαν ακύμαντη θάλασσα στο ανοιξιάτικο φως. Το πρώτο πράσινο, η ολόφρεσκη παραγωγή της φύσης, είναι τόσο λείο και πλούσιο που μοιάζει με χαλί που πέρασε από χίλιους ελέγχους ποιότητας. Αριστερά, στη γραμμή του ορίζοντα, μια συνεχόμενη γκριζόμαυρη μπορντούρα, ιδανική ίσως για το κιαροσκούρο ενός πίνακα: τα καμένα. Δεξιά, κατά μήκος της απλωμένης γης, η φιδίσια φλέβα που αστράφτει ασημένια κάτω από τον ήλιο με τα ενισχυμένα ψηλά κάγκελα και το συρματόπλεγμα, ο Φράχτης. Εδώ κι εκεί, η λάμψη της ποταμίσιας φλέβας. Και παντού, σε κάθε σπίτι και καλύβι και χωράφι, σημαίες ελληνικές. Η ταυτότητα της πατρίδας, η συνείδηση του έθνους, οι πληγές κι οι φόβοι κι η πίστη, όσα φυλά κοντά του κι όσα κρατά απέξω ένας λαός με μνήμες πιο νωπές κι απ’ τα φρεσκοποτισμένα χωράφια. Στο βόρειο άκρο του Νομού Εβρου κάποιες λέξεις αποκτούν άλλη σημασία. Στο βορειοανατολικό άκρο της Ελλάδας, στην πιο απομακρυσμένη περιφερειακή ενότητα, στο φυσικό σύνορο της χώρας μας με τη Βουλγαρία και την Τουρκία (το «τριεθνές»), τα ερωτήματα αναβλύζουν με τρόπο διαφορετικό κι οι συζητήσεις που θέλεις να αποφύγεις δεν αποφεύγονται. Εδώ, δίπλα στον Εβρο, βρίσκεται κι η Νέα Βύσσα, κι εδώ το Μουσείο Καραθεοδωρή.