Ψυχορραγούσε η μέρα της εθνικής επετείου κάτω από το σκοτάδι, λίγο πριν σημάνουν τα μεσάνυχτα. Αλλά η νύστα δεν με ζύγωνε. Ανοιξα το χαζοκούτι, μήπως και βαρύνουν τα βλέφαρα και φέρουν τον παλιόφιλο τον Υπνο, να γυρίσουμε μαζί πίσω, στις αλάνες της Σαλονίκης, εκεί που μάτωνα τα γόνατα στο κλωτσοσκούφι. Βάζω την ΕΡΤ2 γιατί δεν τα μπορώ τα καινούργια με τις ξετσίπωτες και τους φλώρους που δεν έχουν πιάσει μυστρί στο χέρι. Καλύτερα ήταν τότε, στα μικράτα μου, που δεν είχαμε τηλεόραση και έβαζε η μάνα το ραδιόφωνο να μας ταξιδεύει ως την Τζαμάικα με τη φωνή του Γιάννη του Καλατζή και το άρωμα του βασιλικού από τη γλάστρα.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή