Το «ανήκομεν εις την Δύσιν» έχει υπερτονιστεί από τη δεκαετία του ΄70 κι έκτοτε καμία ελληνική κυβέρνηση δεν αμφισβήτησε ουσιαστικά την κατεύθυνση της χώρας – που προσδέθηκε ολοκληρωτικά στο δυτικό άρμα και με την είσοδο στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα. Υπήρχαν, ωστόσο, μια σειρά από ευδιάκριτες κινήσεις και πρωτοβουλίες με τις οποίες επιδιώχθηκε να αναδειχθεί και μια διπλωματική αυτονομία, αν όχι η θέση της χώρας σε μια ουδέτερη ζώνη, την εποχή που ακόμη ο Ψυχρός Πόλεμος καθόριζε το ισοζύγιο δυνάμεων. Από την επίσημη επίσκεψη του Κωνσταντίνου Καραμανλή στη Μόσχα τον Οκτώβριο του 1979 έως την «Πρωτοβουλία των Εξι» από τον Ανδρέα Παπανδρέου και τους ανοικτούς διαύλους του Κώστα Καραμανλή με το Κρεμλίνο, ο βασικός στόχος ήταν η Αθήνα να εμφανιστεί με πολύπλευρο ρόλο σε ένα γεωπολιτικό παιχνίδι διαρκείας. Οι τεταμένες σχέσεις με την Τουρκία υπήρξε σαφώς ένας κρίσιμος παράγοντας για αυτή την τακτική ισορροπιών, πολύ περισσότερο από τη στιγμή που το Κυπριακό παρέμενε μια ανοικτή πληγή, με την ευθύνη να επιμερίζεται και στους Δυτικούς.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή