Προσπαθώ να θυμηθώ ποια ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που γέλασα με κάποιο αστείο. Πότε δηλαδή, προφανώς ασυνείδητα, άρχισα να αποτιμώ το χιούμορ. Μεγαλωμένη σε μια οικογένεια που το χιούμορ ήταν τρόπος επικοινωνίας αλλά και ένα «δίχτυ ασφαλείας», ένα είδους στρώμα που απορροφούσε τους οικογενειακούς κραδασμούς και τις εντάσεις, υποθέτω ότι θα έγινε από τότε που άρχισα να συνεννοούμαι με τους γύρω μου. Γενικώς, γελούσα περισσότερο με χαρακτήρες και λιγότερο με κωμικές καταστάσεις, σχεδόν καθόλου με τις φάρσες και πάντα με αυτό που αργότερα έμαθα ότι λέγεται «ατάκα».

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή