«Τα μνημεία δεν υπάρχουν χωρίς τον άνθρωπο»

Καθώς κατεβαίνω την οδό Σίνα για να φτάσω στο εντευκτήριο του Πανεπιστημίου Αθηνών συνειδητοποιώ ότι φέτος συμπληρώνονται ακριβώς τρεις δεκαετίες από την πρώτη μας συνάντηση με τον Βασίλη Λαμπρινουδάκη. Κι ότι σε όλα αυτά τα χρόνια μπορεί να βρεθήκαμε απέναντι στο ίδιο αμφιθέατρο – εκείνος στην έδρα κι εγώ στα έδρανα –, στο γραφείο του με αφορμή κάποιες εξετάσεις, στον αρχαιολογικό χώρο της Επιδαύρου περπατώντας ανάμεσα σε ευρήματα που είχε φέρει στο φως η σκαπάνη του με αφορμή κάποιο επικείμενο δημοσίευμα στην εφημερίδα, στο πλακόστρωτο έξω από το πολυκλείτιο θέατρο σχολιάζοντας μια παράσταση που μόλις είχαμε παρακολουθήσει. Ποτέ όμως δεν είχε τύχει να καθίσουμε στο ίδιο τραπέζι. Οταν τον συναντώ στο σαλόνι του εντευκτηρίου, καθώς είχε φτάσει λίγα λεπτά νωρίτερα, μοιράζομαι τη σκέψη μου μαζί του. «Ε να που ήρθε κι αυτή η ώρα», λέει γελώντας και διαλέγει ένα γωνιακό τραπέζι στην αίθουσα για να έχουμε ησυχία.